ภาษาถิ่นอีสาน

                     ภาษาถิ่นอีสาน ของประเทศไทยมีลักษณะใกล้เคียงกับภาษาที่พูดที่ใช้กันในประเทศลาว แต่ภาษาอีสานก็ยังถือว่าเป็นภาษาถิ่นของภาษาไทย ภาษาถิ่นอีสานมีภาษาถิ่นย่อยหลายภาษา  ได้แก่  ภาษาที่ชนกลุ่มใหญ่ในภาคอีสานใช้พูดจากัน  ซึ่งใช้สื่อสารอยู่ในจังหวัดต่าง ๆ ของภาคอีสาน  หรือภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เช่น สกลนคร หนองคาย นครพนม ขอนแก่น อุดรธานี อุบลราชธานี ร้อยเอ็ด  เลย  ชัยภูมิ  มหาสารคาม กาฬสินธุ์ เป็นต้น

ตัวอย่างคำในภาษาถิ่นอีสาน

คำ ความหมาย คำ ความหมาย กะปอม กิ้งก่า กะต้า ตะกร้า เกิบ รองเท้า ข่อย ฉัน, ผม ข้อง ติด, คา คึดฮอด คิดถึง จังซั่น อย่างนั้น จังซี่ อย่างนี้ จังได๋ อย่างไร จั๊ก รู้ จ้อย ผอม จือ, จือจำ จำ, จดจำ แซบอีหลี อร่อยจริง ๆ เซา หยุด ซวด ๆ ปรบมือ โดน นาน ด๊ะดาด มากมาย ตั๊วะ โกหก แถน เทวดา เทื่อ ที, หน, ครั้ง ท่ง ทุ่ง ทางเทิง ข้างบน เบิ่ง ดู บักเสี่ยว เพื่อนเกลอ บักหุ่ง มะละกอ บักสีดา ฝรั่ง ผู้ใด๋ ใคร ฟ้าฮ่วน ฟ้าร้อง ม่วน, ม่วนหลาย สนุก, สนุกมาก แม่น ใช่ ย่าง เดิน ยามแลง เวลาค่ำ แลนหนี วิ่งหนี เว้าซื่อ ๆ พูดตรงไปตรงมา หนหวย หงุดหงิด อ้าย พี่ เฮ็ด, เฮ็ดเวียด ทำ, ทำงาน ฮอด, เถิง, คิดฮอด ถึง, คิดถึง ที่มา http://www.ipesp.ac.th/learning/thai/chapter4-5.htm